ما زمانی یاد می گیریم که مغزمان شبکه های عصبی جدید ایجاد کند و یا شبکه های موجود را در نتیجه تجربیاتمان تغییر دهد.
مغز ما پُر از سلول‌هایی به نام نورون است که وظیفه آنها (فکر کردن) است.
مغز انسان دست کم صد میلیارد نورون دارد و این نورون ها ساختارهای شاخه ای به نام آکسون دارند که به آنها امکان ارتباط با نورون های دیگر را می دهد.
آنها این کار را با زدن انتهای آکسون ها به هم(مانند دست دادن) انجام نمی دهند بلکه از طریق آزاد کردن مواد شیمیایی انتقال دهنده عصبی در فضای کوچک بین یک نورون و نورون بعدی، به نام شکاف سیناپسی، انجامش می‌دهند.
هنگامی که نورون ها به روش های جدید به یکدیگر متصل می شوند و پیوندهای جدید ایجاد و تقویت می کنند،شبکه تشکیل می دهند.
پیوندی که نخستین بار بین نورون ها به روشی جدید ایجاد می شود موقتی یا ناپایدار است.
اگر به علت تکرارِ فکری یا انجام مجدد تجربه ای دوباره از این پیوند استفاده شود، پیوند تقویت می شود.
هر چه بیشتر از مسیر استفاده شود، پیوند قوی تر می شود.
(نورون هایی که با هم فعال می شوند، به هم پیوند می خورند.)
یادگیری اتفاق نمی افتد، مگر اینکه تغییری در پیوند ها رخ دهد.
خرده تدریس، جیمز ام.لنگ
